Ο Παναγιώτης Παπούλιας γράφει…

Θέλω ένα γράμμα να σου γράψω, μα είναι δύσκολο πολύ, Θέλω ένα γράμμα να σου γράψω…

Σωκράτη, ξέρεις ότι ποτέ δεν γράφω. Για σένα όμως θα κάνω την υπέρβαση. Η γνωριμία μου μαζί σου…

Είμαι πολύ τυχερή που γνώρισα το Σωκράτη και πολύ υπερήφανη που με θεώρησε φίλη του.

Στην ζωή υπάρχει ένα χαραγμένο μονοπάτι, το οποίο μέλλει να διαβεί κάθε άνθρωπος.

Το άκουσα στο ραδιόφωνο. Και τι δεν θα‘δινα να μην είχα ακούσει σωστά.
Δεν είναι δυνατόν ο δικός μας Σωκράτης…

Πρώτα από όλα θέλω να εκφράσω τα βαθιά μου συλλυπητήρια και να δώσω όποιο κουράγιο μπορώ…

Τον Σωκράτη τον γνώρισα μέσα στα γήπεδα. Αγαπούσε τον αθλητισμό, τον υπερασπιζόταν, αγαπούσε τους αθλητές.

Χρειάζεται πολύς καιρός για να μάθεις έναν άνθρωπο. Είναι πολλά αυτά που πρέπει να δεις και…

Τον Σωκράτη από το 1997 που τον γνώριζα έως και την ημέρα που έφυγε, ήτανε ο άνθρωπος που ήτανε δίπλα…

Ο Γκιόλιας ήταν μάγκας. Αποδείχθηκε πόσο μάγκας… Τόσο που δεν μπορούσατε να τον αντέξετε ως αντίπαλο.

Ο Σωκράτης δεν ήταν μόνο ο μαχητικός και ασυμβίβαστος δημοσιογράφος που όλοι γνώριζαν…

Σωκράτη, κατάφερες να μας μάθεις πολλά… Να σεβόμαστε τον άνθρωπο…

Πάνε περίπου 15 χρόνια από τότε που συνάντησα τον Σωκράτη για πρώτη φορά…

Θα έπρεπε να πω πολλά πράγματα για τον Σωκράτη. Δεν θα το κάνω όμως γιατί θα χαθεί η ουσία…

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να γράφεις για τον Σωκράτη και να σκέφτεσαι ότι δεν είναι πια κοντά μας…

Χτυπάει το τηλέφωνό μου. Στην οθόνη του κινητού μου αναβοσβήνει το όνομα «Αναστασία».

Πάει καιρός από τότε…. Μπήκα ένα πρωί στο γραφείο σου και σου είπα ” Έχεις πάει στον Άγιο Νεκτάριο στην Αίγινα;”

Μια όμορφη ιστορία… Ή μια ωραία στιγμή… Αυτό σκεφτόμουν να μοιραστώ μαζί σας και άρχισα να γράφω.

Ντριν, χτυπάει το τηλέφωνο… Είναι ο Σωκράτης, ο καλός μου φίλος που μου έχει σταθεί τόσο μα τόσο πολύ…

Ήταν το 2003 όταν σε πρωτογνώρισα στο κλειστό της Παιανίας σε αγώνες στίβου.

Σήμερα έμαθα κάτι συγκλονιστικό…!!! Στον τόπο της Δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου και της σκέψης…

Σωκράτης, τίμιος, προσιτός, έξυπνος, ταπεινός, ακούραστος, πάντα πρόθυμος να βοηθήσει…

Δεν θα ήθελα να πω δύο λόγια για τον Σωκράτη. Θέλω όμως να πω δύο λόγια στον Σωκράτη.

Σωκράτη, πάνε πολλά χρόνια από τότε που με μια μπάλα με τον αδελφό σου το Νίκο γυρνάγαμε τις γειτονιές…

Είναι πολλά αυτά που έχω να θυμηθώ απ΄ τη φιλία μας.

Μου είναι πολύ δύσκολο μέσα σε λίγες γραμμές να περιγράψω τον ξεχωριστό Σωκράτη..

O δικός μου Σωκρατης, ο άνθρωπος του ελληνικού κλασικού αθλητισμού.. Τι να πρωτοθυμηθώ..

Σαν σήμερα πριν από 38 χρόνια ήρθες στη ζωή για να κάνεις τούτο τον κόσμο λίγο καλύτερο

Είναι κοινοτυπία, αλλά είναι και αλήθεια. Οι λέξεις, ακόμα και της πλουσιότατης γλώσσας μας είναι τόσο φτωχές …

Τρεις μήνες τώρα, περιμένω κάποιον να μιλήσει, περιμένω κάποιο νέο από τις “έρευνες”…